terug in Nieuw Zeeland

Na Fiji had ik eerst een paar dagen nodig om bij te komen. Bij Ron en Trudy kon ik even tot rust komen. Na een aantal daagjes ben ik weer met stray op pad gegaan. Mijn laatste stukje van NZ stond op de route.

Ik ging via de oostkust op tot Pahia (bay of Island). Hier heb ik twee dagen doorgebracht. Inmiddels deed het zonnetje in NZ ook goed zijn best en dat maakte de strandjes nog mooier dan dat ze al waren. Hier heb ik twee dagen van genoten.
Daarna ben ik met Mike en Michiel (belg)op gereden via de kust naar Kaitaia. Hier zaten we in een prachtig hostel. Voor de volgende dag boekte we een bus die ons meebracht naar het meest noordelijke puntje Cape Reinga. Tijdens de route naar boven maakte we een aantal stops bij mooie uitzichten, witte stranden, dikke kauri's enz. Eenmaal boven aangekomen was het tijd voor zandborden. Eerst moest je een enorme klim maken naar boven door het mulle zand. Daarna nam je plaats in je soort van kleine sleetje en ging je met een behoorlijke snelheid de berg af. Eenmaal onder had je het zand overal zitten waar je het maar kan voorstellen (oren, neus, mond, haar, echt overal). De garantie dat je in je sleetje bleef zitten was ook maar zeer klein. Vele gingen dan ook meer rollend naar beneden. Hier hebben we dan ook alle erg om gelachen. Na twee keer gaf ik het op, en nog een keer de berg oplopen lukte niet. Tijd om terug te keren. De bus nam ons mee terug over 90 mile beach. Over het strand. Erg, erg mooi.

S'avonds hebben we ons met alle nederlanders verzameld van het hostel en zijn we ter gelegenheid van sinterklaas samen pannenkoeken gaan eten. Dit vonden de eigenaren van het hostel zo mooi dat ze ons als cadeau een grote reep chocolade gaven. Het was een erge geslaagde dag.

De volgende dag gingen we verder richting Opononi (westkust). Onderweg gingen we nog naar een park met een prachtige wandelroute tussen enorme rotsen. Erg mooi. En weer een enorm uitzicht. Maar uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij de familie waar ik de komende dagen zal verblijven. Deze familie nodigt mensen uit om een aantal dagen bij hun te komen wonen voor niks. Je hoort echt bij de familie. De familie heeft 400 hectare grond (gekocht voor 250 doller per hectare). Ze wonen boven op een behoorlijke berg met een enorm uitzicht. Hier heeft de vader een huis gemaakt van hout wat eruit ziet als een hut. De douche is buiten en de wc is een roesthok met een gat in de grond waarvoor je 20 meter bergop moet lopen. Dit is maar voor tijdelijk aangezien ze een enorm groot ander huis aan het maken zijn. Het is een behoorlijke familie. Beide ouders zijn eind 30 en hebben een stuk of 9 kinderen. een aantal koeien, paarden, honden, kippen, geiten die allemaal ergens op het enorme landgoed rond lopen.Het lijkt net alsof je terug in de tijd gaat. De kinderen hebben les aan huis van hun moeder, aangezien ze te ver weg wonen om naar school te gaan. Bovendien is het in de winter na een behoorlijke regenbui, of sneebui onmogelijk om onder te komen via het hobbelige zandweggetje. Het huis is een grote ruimte wat een keuken en woonkamer moet inhouden. Met een ladder kunnen de kinderen naar boven naar de twee slaapkamers waar ze met dus gemiddeld 8 kinderen liggen in stapelbetjes. De oudste 3 zijn het huis uit en zijn rond de 20 de jongste is 2. De kinderen klauteren overal op en lopen met messen en geweren rond. Ze lopen op blote voeten en na een enorme val word er gewoon weer gelachen.

Na een gastvrij welkom namen Hamis (7) en Scott (9) ons mee naar de top van de berg. En dit ging behoorlijk steil en paden kon je bijna niet ontdekken. Gewoon midden tussen de bomen door een weg naar boven vinden. Na een halfuur naar boven rennen (om de kinderen bij te houden) was ik behoorlijk uitgeput. Pas na een paar minuten zag ik het bijzonder mooie uitzicht vanaf hun landgoed. Daarna namen de kids ons nog mee naar andere bergtoppen totdat ik het genoeg vond en een makkelijke weg terug wilde. Een weg terug die hadden we maar makkelijk....?? Glijden, vallen, springen, lopen, rennen. Dat was de manier om de steile weg terug te gaan. Wat een avondtuur en wat heb ik gelachen, aangezien de kinderen door de bossen vliegen en wij daar een beetje moeilijk aan het balanseren zijn. Leek wel uit de stad te komen en nooit een bos of boerderij gezien te hebben, zo moeilijk was de weg omlaag voor ons. Uiteindelijk kwamen we dan toch levend terug van ons avondtuur. Inmiddels waren de jongens (die mij bij de familie afzetten Mike, Jelle, en Michiel)ook uitgenodigt om te blijven slapen. Na het eten was het bedtijd voor de kinderen. Nadat deze in diepe slaap waren, namen de ouders ons mee naar de top van de berg om naar de volle maan en sterren te kijken. Het leek wel een jeepsafari. Erg mooi, en wat geweldig dat mensen je laten genieten van zulke kleine dingen. Uiteindelijk terug was iedereen behoorlijk uitgeput van de indrukwekkende dag.

De volgende dag begon vroeg. De mannen namen afscheid van de te gekke familie. En ik bleef achter en ga nog een aantal bijzondere dagen tegemoet. Wat ik hier doe, met de kinderen spellen, wandelen over het enrome landgoed, beetje helpen met de dagelijkse dingen. Gewoon deel uit maken van het gezin. Heb ik honger pak ik me iets te eten, wil ik iets drinken weet ik het te staan. Echt alles en niemand die je gek aankijkt. Ongelooflijk. Iedereen zou hier een tijdje moeten wonen om te ervaren hoe bijzonder deze familie is.

Jullie zouden me nu moeten zien zitten. Achter een laptop in een houten huisje met 1 dochter naast me die aan het leren is. En buiten een prachtig uitzicht, met de rest van de kinderen die overal aan het rondklauteren zijn, en moeder die buiten aan het werk is met weet ik niet wat. Echt zo enorm bijzonder. En wanneer ik weer ga, geen idee. Mag blijven zolang ik wil en dat alles gewoon omdat ze het leuk vinden om je te onmoeten. Alles voor niks. ONGELOOFLIJK.


Groetjes Lian

Foto;s kunnen nog wel even duren, internet gaat hier te sloom

Foto's Fiji:
www.lianstienendeel2.mijnalbums.nl

Foto's voor Fiji:
www.lianstienen.mijnalbums.nl